P'

مگه آدم برای عطر خودش هم دلتنگ می‌شه؟! این حجم از حماقت یا این شکل احمقانه از دلتنگی چطور ممکنه؟ 

روزی که وسایلم رو برای رفتن به خوابگاه جمع می‌کردم، ادکلن همیشگی‌ام رو نبردم و برای دور بود از چشم مهمان‌های احتمالی که دوست دارن به قفسه من سرک بکشن، گذاشتمش تو کشو روسری‌ها. ادکلن جدیدی با خودم بردم، شاید برای یه آدم جدید...! 

الان که بعد از روزهای سخت و شکننده (آدم‌شکن) به خونه برگشتم، حس می‌کنم نمی‌خوام آدم جدیدی بشم! که از آدم جدیدی که ممکنه بشم وحشت دارم، تحملش رو ندارم. تحمل خود دیگه ای از خودم رو ندارم. دوسش نخواهم داشت! نه حالا، نه به این زودی! (زودی؟!) این رو همین حالا که کشو رو باز و بوی عطرم رو حس کردم فهمیدم. 

 پ.ن: 

و هر روز

در من زنی زاده می‌شود

که انقراض عشق را

یک روز به تاخیر بیاندازم

"راضیه بهرامی خشنود"