یادم میاد یه بار، اون موقع‌ها که آخرهفته‌ها از خوابگاه برمی‌گشتم خونه، برای اولین بار احساس دلتنگی داشتم و دلم نمی‌خواست ملایر رو ترک کنم. احساس دور شدن و رفتن از شهری که کسی اون‌جاست... و وقتی برگشتم باز هم برای اولین بار، احساس کردم به جایی برگشتم که بهش تعلق دارم. به جایی که کسی اون‌جا نفس می‌کشه. وقتی از میدون رد شدم، کنار پل هوایی، موقع رد شدن از خیابون باد توی برگ‌ها پیچید و بوی برگ و بارون بلند شد و من جوری نفس کشیدم که انگار این هوا، این شهر، و این برگشتن مال منه.
این احساس رو تنها همون یک رفت و برگشت تجربه کردم و دوباره برام تکرار نشد.
