جان من است او

 

با اون چشم‌های عزیز و نگاه پر از ستاره‌اش چند ثانیه بهم نگاه کرد و آخر سر تمام مهر و ذوق و حرف‌هایی که دوست داشت بهم بگه رو تو این یه سوال جمع کرد:

- تو، خونه‌ای؟

و این قشنگ‌ترین و پرعشق‌ترین جمله‌ای بوده که کسی در مورد بودنم گفته.

 

 

و من - مسافر قایق -

 

سفر مرا به باغ در چند سالگی‌ام برد

و ایستادم تا

دلم قرار بگیرد، 

صدای پرپری آمد

و در که باز شد

من از هجوم حقیقت به خاک افتادم.*

 

 

چقدر «مسافر» بودم  :)  

 حتی به اندازه‌ی توضیح یک خطیِ «من از مجاورت یک درخت می‌آیم».

  

 

وسوسه‌ی بعدی سفرم...

  

«خیال می‌کنم

در آب‌های جهان قایقی است»

  

 

 *سهراب