تخته‌پاک‌کن

 

یه روز، دیگه یادم نمیاد کدوم کتاب رو تو چه سالی خوندم یا برای اولین بار چه سالی به کجا سفر کردم؛ یادم می‌ره به خاطر چی وارد کدوم دنیا شدم... و اون دنیا برای من چی بوده؛ یا حتی چه آرایش حروفی به چشمم قشنگ‌تر اومده. اون روز همه‌ی پسوردهام رو یادم می‌ره!

مثل حالا که جواب اتفاقی رو که نیفتاده یادم رفته.

 

 

پ.ن: یه روزی هم باید بیاد که آدم‌ها و کلمه‌هاشون رو یادم بره.

مثل همه‌ی "سرزمین‌های نزدیک". همه‌چیز Far far away باشه.

 

 

Blur image

جدیداً وقت خوندن کتاب‌های نوجوان علاوه بر سبکی و حال خوبی که بهم می‌دن، غمگین هم می‌شم. حتی شاید اول غمگین می‌شم و بعد تو یه حالت گناهکارانه‌ی معصوم و بی‌گناهی به اجازه‌‌ام برای رها شدن ادامه می‌دم. فقط نمی‌دونم چرا این‌طور وقت‌ها یه پسربچه است که غمگین می‌شه. یه پسربچه شبیه آواتار feedback.