گفت: امسال میری نمایشگاه؟ و من با یه حس رضایت ناخواسته - و نخواسته - گفتم نه. گفت چرا؟ توضیح دادم که کتاب نخونده زیاد دارم و حسش هم نیست. پرسید: باور کنم؟
و این باور کنم یکی از سخت ترین و تلخ ترین سوال هایی بود که شنیدم. اما جوابش از خودش هم بدتر بود: آره
* شعر از عباس صفاری
چرا هربار که به پایین صفحه سایت می رسم، با اینکه می دونم تولدم نیست (طبیعتا) ، تو قسمتی که تولد متولدین اون روز رو تبریک میگن، امیدوارم اسم خودم رو ببینم؟
برام سواله چی باعث شده که من همیشه یا بیشتر اوقات اون یک درصد و یک درصد بعدش رو نداشته باشم. این برای من دو درصد نیست و فقط یک درصده با یک درصد بعدش.
یه وقت هایی تو استخر دقایق طولانی رو بی حرکت رو سطح آب می مونم که باعث میشه میل شدیدی به ته نشینی پیدا کنم. این که برم زیر آب و دیگه بالا نیام. چندباری تلاش کردم که برم کف استخر و چهارزانو بشینم و بالا نیام ولی نمی شه.
97.5.12 : بالاخره تونستم، به مدت یک دهم ثانیه شاید.
