--

  

تو بارون که رفتی، شبم زیر و رو شد...

یه بغض شکسته رفیق گلوم شد...

تو بارون که رفتی، دل باغچه پژمرد...

تمام وجودم.. توی آینه خط خورد..

 

 

هر بار که این آهنگ رو می شنوم، شبیه کسی که حافظه اش رو از دست داده، یهو تو ذهنم رعد و برق می زنه و تصویر یه کوچه بارونی، به صورت یه عکس مخفی که به وسیله ایمیل به دست کسی می رسه، گوشه ی سمت راست ذهنم ثابت می مونه. و مدیا پلیری که تقریبا 56 درصد آهنگ رو خونده.

 

 بی هیچ مناسبتی!

 

 

 

بی رقیب

  

اینکه من خواب شاملو رو ببینم عجیبه، اینکه شاملو به نسخه زبان اصلی ژول ورنی هم که من دارم غبطه بخوره، عجیب تر. اما اینکه وقتی می خوام با شاملو عکس یادگاری بگیرم یاد یغما گلرویی بیفتم اصلا عجیب نیست.